I helga hadde verdscupsirkuset flytta seg ut av skogen og inn i Dresden sentrum. Med ein snølagt runde på 800 meter var det gode rammer for ein rask og tett bysprint. For bysprint er noko spesielt. Flat løype, høg fart og lite plass gjer til at det skil lite mellom løparane. Uhell er uunngåeleg og taktikk nøkkelen. For å verkeleg setje ein ekstra spiss på rennet var snøen klink is og det var sterk motvind i halve løypa.

Som reserve har ein eit dilemma. Skal ein førebu seg som om ein skal gå eller skal ein starte førebuingane til neste viktige renn?

For meg har NM alltid vore hovudmålet for sesongen. Og renna kjem tett utan mykje tid til trening. For å vere i toppform der er ein nøydd til å trene godt ein periode i førevegen. Derfor val eg å nytte mogelegheita for å få gjort ein treningsjobb før den her helga. Dermed var eg ikkje optimalt førebudd når eg sto på start, men det er alltid spennande med eit usikkert moment. Heldigvis var kroppen veldig klar for å spurte igjennom Dresdens gater.

Dagen starta bra med ein god prolog for min eigen del. Litt prega av treningskøyret før helga gjekk eg inn til ein 8 plass, rett bak ledande Pellegrino frå Italia. Med fleire tusen menneskjer kring løypa var det duka for ein folkefest!

Før kvartfinalen var eg usikker på korleis eg skulle løyse det taktiske. Eg lika å ta kontroll og gå med høg fart. Der er eg sterkare enn dei fleste. Men det kunne eg ikkje nytte her. Sterk motvind, lett og rask løype gjorde til at det ikkje ville lønne seg å gå i front før på slutten. Det kom til å bli eit lureløp av dimensjonar. Derfor bestemte eg meg for å spare alt av krut til siste runden og då eksplodere som ei bombe. Noko som Dresden anno 1945 ikkje var framand for.

I kvartfinalen sto eg og 3 andre saman med den franske sprintstjerna Jouve og den norske godguten Brandsdal før vi dundra laus inn i Dresden. Riktig nok kun i nokre meter før alle stoppa opp og ingen ville gå først i motvinden. Det stoppa heilt opp og gjekk knapt framover. Her trenar ein knallhardt året rundt. Drøymer om å gå skirenn på verdas største scene. Høyre jubelen frå tusenvis av tilskodarar. Og når ein endeleg får sjansen ender vi opp med å gå like roleg som ein bakfull dansk påsketurist med pulk.

Etter ein runde med lureløp og søndagstur bestemte eg meg for at nok er nok. No skal det gåast her. Ved runding inn på siste runda manøvrerte eg meg fram og tok teten. Eg sat opp eit bra tempo før eg angreip skikkeleg inn på siste 300 meterane med vinden i ryggen. Det vart strekk i feltet og eg følte meg bra. Men i siste sving fekk eg Brandsdal opp på sia mi og han pressa meg litt ut slik at eg mista den raskaste linja inn på oppløpet.

Med seg hadde han lynraske Jouve og etter det korte oppløpet vart eg nummer 3. Tida var god og eg var vidare som lucky looser heilt til ein brite i siste heat valte å gå fort begge rundane før han sjølv kom i mål som nummer 5. Då med 2 tider som var gode nok. Eg enda 0,8 sekund frå min første semifinale. Ikkje verst for ein bakfull danske, men ein ganske stor nedtur for ein Førdianar i form.

No har eg i alle mine verdscupløp starta med ein god prolog, men ryke på hovudet og ræva ut på målstreken i kvartfinalen. Med dei 12 beste i semifinale har eg enda mine tre siste verdscupsprintar som 14, 13 og 14. Eg har rett og slett ikkje vore god nok på avslutningar og det taktiske spelet som er i det her selskapet. Det er utruleg små marginar og dei har vore mot meg stort sett kvar gang. Men eg lærer og tek med meg erfaringar på kvart renn eg går.

No er eg veldig skuffa og forbanna på meg sjølv. For ikkje å snakke om kor lei eg er av å ryke ut. Men no skal eg fortsetje treningsperioden eg starta før denne helga og gjere alt eg kan for å nå toppform i NM om dryge 2 veker. Då skal eg love deg at det ikkje blir ein bakfull danske på start.

Kaizen!
Skihelsing frå Gjøran Tefre